آب انبار سردار بزرگ از باشکوه‌ترین جاهای دیدنی قزوین است. گنبد بلند آجری آن که دارای نورگیر هایی روی بدنه است، با مخروطی کوچک فیروزه‌ای روی گنبد، جلوه باشکوهی به ساختمان بخشیده است. بلندترین بخش آب انبار سردار بزرگ، ارتفاعی حدود ۲۹ متر از سطح زمین دارد. علاوه بر بادگیر مرکزی آب انبار، چهار روزنه مشبک نیز جهت تهویه در گنبد آن تعبیه شده است. دو سمت ورودی آب انبار را سکوهایی سنگی جهت نشستن و استراحت شکل داده است. جهت دسترسی به آب، لازم است که حدود ۱۲.۵ متر از پله‌های سنگی پایین بروید. این راهرو در آخر به کانال مشهور راه شیر منتهی می‌شود که سقف قوسی شکل دارد. تزئینات آجری، رسم‌بندی، کاشی‌کاری‌های زیبا و طاق‌نمای میانی باعث زیبایی هرچه بیشتر آب انبار سردار بزرگ شده است. حجم مخزن این آب انبار چیزی بیش از سه هزار متر مکعب می‌باشد. آب انبار سردار بزرگ، با عنوان بزرگترین آب انبار تک گنبدی جهان، از جاهای دیدنی قزوین است که حتماً باید از آن دیدن نمایید.

آرامگاهی به یادگار مانده از دوره ایلخانی که قدمت آن حدود ۷۰۰ سال است. حمدالله مستوفی از نویسندگان و تاریخ‌نگاران مشهور دوره ایلخانی‌ست که مولف نزهه‌القلوب و ظفرنامه می‌باشد. بقعه حمدالله مستوفی قزوین، با سبک معماری آذری خود شناخته می‌شود. این بنا دارای گنبدی فیروزه‌ای رنگ و مخروطی‌ست که کتبیه‌ای به خط ثلث، آثار و شجره‌نامه حمدالله مستوفی را معرفی می‌کند. این بنا در ۲۰ بهمن‌ماه ۱۳۱۸ شمسی در فهرست آثار ملی کشور ثبت شد.

قلعه الموت که محلی‌ها به آن قلعه حسن نیز می‌گویند، از قلعه‌های مشهور و خاص ایران است. منطقه الموت یکی از جاهای دیدنی قزوین است که اسرار بسیاری را در خود نهان دارد. الموت که نام آن با اسماعیلیان پیوند خورده است، به عنوان پایگاهی نظامی برای حکومت حسن صباح استفاده می‌شد. هرچند در کتب تاریخی از قلعه الموت به عنوان زندان یاد می‌شود، لیکن کاوش‌های باستانی حاکی از آنند که این منطقه، محل زندگی افراد خاصی بوده است. قلعه الموت با دو هزار متر مربع مساحت، در بلندای صخره‌ای به ارتفاع ۲۱۶۳ متر ساخته شده است. قلعه الموت از هر چهار جهت با پرتگاه محاصره شده است. تنها راه ورودی قلعه الموت در ضلع شمال شرقی آن قرار دارد. این قلعه در سال ۶۵۴ قمری به فرمان هلاکو به آتش کشیده‌ شد. پس از آن، این قلعه بعنوان زندان به کار گرفته شد. ویرانه‌هایی که امروزه از قلعه الموت به جای مانده است، در ۱۲ بهمن سال ۱۳۸۱ به عنوان آثار ملی کشور ثبت شده است.